Yoruldum tuhaf olasılıklardan. Karmakarışık insani bağlantılardan...Kimsenin ardını düşünmeme gerek yok. Sadece kocaman bir boşlukta kendimle, kendimin kararlarını uygulamak istiyorum. Belli yollara kanalize edilmek bütün yön duygularımı öldürdü. Kimsenin son cümlesi, bir başkasının planı olmak istemiyorum. Bugünün özgürlüğünde ben olarak ve çevreleyen sesleri dinlemeden büyümek, beyazlamak benim için en lüks hayal olacak.
Ellerimin boş olması önemli değil. Süzülmek karanlıkta, bana dair, diğerlerinde sonlanan... Yalnızlığın tatlı sarhoşluğu tek başıma geçtiğim sokakların taşlarında hala yankılanıyor. Bazen kendimden başka hiç kimseye ses olmak istemiyorum. Bu hayatımdaki insanları sevmediğim anlamına gelmiyor. Derin bir şekilde anlaşılamamış olmanın acısı da değil bu. Bazen kişi sadece kendi içine girmek, kendini içine almak istiyor.
Düşüncelerin ve kendiliği yargılamanın, onu bulmanın ıslaklığında baygın kalmak istiyorum. Başkaları yüzünden direniyorum toplumun, ailemin yarattığı sahteliği yıkmaya. Ben halbuki burada, en yakında, yanımda. Ama kalabalığın gürültüsünde o tiz, o hassas ve duru sesi duyamıyorum. Kendimi özlüyorum. Delice arzuluyorum. Ve daha tanımamış olsam da seviyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.