Boşluğuna asılıyorum hissizliğin.
Kaynayan güneş benim sabahlarıma doğmuyor.
Benim soğuk ayım var, evreni anlamaya çalıştığım solgun gecelerde.
Bana bir çocuğun tazeliğini verecek her şevkten yoksunum.
Yaşamak bir uğultu gibi hızla geçiveren günlerde.
Bu yüzden ben zamanın, tanrıya en yakın izleyicisiyim.
Duygusuz ama sabırlı.
Sınırda ama şükran dolu doğduğu ana ve sıcak çorbaya,
Ispanaklı sıcak çorbaya hasta yatağımda.
Ey köksüz ağaç çöle yaslamış yüreğini,
Sensin bir sabaha yeniden uyanan.
Tatma!
Ama devam et, aramayı bıraktığın o sessiz yola!
Bu durgunlukta insan olmayı değil ama
Varoluşunu anlayacaksın sonunda,
Yalnızlığının en derin olduğu zamanda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.