Bir Yerlerde

 

Araba ışıkları penceremde yankılanıp duruyor. Kıpkızıl kesildi duvarlar. Bir kehanetin sıkıştırdığı milyonlarca ruh gibi tavana bakakalmış gözlerim. Belki uykudadır zihin. Ama süzülür gibi merakın ve sonsuzluğun ortasında...

Hafifim. Karanlığın içine çakılan tüm düşüncelerim, duvarları kafamda parçalayarak ayak parmaklarımı bedenimden kopartıp şehrin ıssız sokaklarında gezdiriyor.

Beklediğim bir şeyler var. Göremiyorum. Ama merak ediyorum. Sonu olmalı Tanrı’ya uzanan merdivenlerin. Şayet sonsuz ise çıkılamaz olur, o zaman bu azimli tırmanışın ne manası var? 

Parmaklarım hala sokaklarda. Virüse hapsolup çöplüklerde ölenlerin üzerinde gıdıklar gibi dolanıyorlar. Kafam yastıkta, uzakları basmanın hissiyle tanımaya çalışıyor. Bir yerlerde tuhaflıklar bir bir gerçeğe karışıyor. Hipnotize olmuş, aklını yitirerek çarpılan çocuk dişleri üzerinde kıvrılan iğrenç bedenleri izliyor. 

Ateş bu, yavaş yavaş insanları nefessiz bırakıp öldüren. Hastanelerin gözleri rahatsız eden ışıkları küflenmiş ciğerleri sergileyemez elbet; ama kokusu kilometrelerce öteden bir korku gibi geliyor burnuma. Paranoya kokuyor aslında kolonyadan çatlamış ellerim.

Çiğ bir alkol sızısıyla ya gözlerim yuvalarında dönüyor ya da hız kazandı onları üstünden ayıramadığım tavan. Yapayalnız dünya, evrende bir yokuşu amansızca iner gibi yanarak başka birilerini arıyor. Bir yerlerde elbet bilinmeyen şeyler birileri tarafından biliniyor. 

Parmaklarım çöplüklerde kedilerle oynaşıyor. Anne sıcaklığına aşina, en çok unuttuğum organım. Anılarım, olmayan halleriyle canlanırken beynimde, acının yarattığı yalancı bir orgazmla kasılıyorum. Dilim dışarı çıkıyor, gecenin bir yerine zıpkınlanmış amaçlarım iki güneşin karşı karşıya dansına geri dönüyor birkaç milyon yıl.

Kemiklerim ağaçların çarpık uzaması gibi derimi parçalayarak fırlıyor geceden, ancak beynime saplanarak durdurabilir bu kaosu zihnimde. Koparıp da çifte benliği birbirinden, hiç olmadığım bir şey olarak...