Bir uyuşukluğun, derin mutsuzluğun ve nereye yöneldiğini bilmediğim bir katı özlemin içindeyim. Dünyanın en güzel sevgisine maruz kalsam da, kendime ait bir odam olsa da inancım yitmiş ayağa kalkmaya.
Kalbim olabildiğince kırık... Bulutlar nefesime dolar gibi kasılıyor ciğerlerim. Bir hastalığın korkusuyla sağa sola bakarak ve ölüm görünmezken yaşıyorum bu bilinmezliklerinin üstüme hücum ettiği hayatı. Ebeveynlerime öfkeleniyorum bazı sabahlar. Bu dünyaya gelmem için gösterdikleri terli çaba için kızıyorum onlara. Keşke birileri, Tanrılar, evren veyahut iblisleri şeytanın, sorabilselerdi bana bu dünyaya gelmek isteyip istemediğimi. O zaman hiçlikte yalnız başıma ne kadar mutlu olduğumu görürlerdi. Böylece yüzümde istedikleri gülümsemeyi bulamayan insanlar, bilinçsizce eleştiremezlerdi beni.
Zaman bol ama bana yetmiyor. Saniyeler olmayan dileklerin hayaliyle harcanıp gidiyor sanki. Boş... Bomboş...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.