Kocaman bir kase… İçi bomboş. Pürüzsüzlüğünde hiçliğin rüzgarları esiyor. Dokunan, boşluğun derinliğine çökecek sanki bu tuhaf, insan eli değmiş toprak parçasıyla birlikte. Ne göze çarpan bir özelliği ne de varlığına ihtiyaç var. Sadece varolmak için, nedensizce orada.
Şimdi onu alıp tüm gücümle duvara fırlatsam ve parçalanışını izlesem kocaman evrenin işleyişinde ne değişir? Entropinin yıkılmaz hızına bir katkım olur sadece. Kompleks bir yapıda gereksizce sıkıştırılan tüm o ufak parçalar etrafa yayılır rastgele. Ve bakanı rahatsız eden amansız boşluğu, hiçliği ortadan kalkar. “Keşke hiç yapılmasaymış...”, diye inleyen gözler huzura kavuşur. Bir manasızlık basitçe sona erer.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.