“….”

 

Açlarıyız siyah uzun saçlarının. 

Kilitlediğin kapıların ardında kaybolmuş suçlu ruhlarız,

Savruluyoruz değersiz günlerin sonuna.

Ve sana açılıyor sorunların bütünü,

İhanetler, kıskançlıklar ve yalanlar.

Sen benim en çok sevdiğim,

Bittiğim her anın tek varlığı,

Nefret ediyorum itiraflarından sana hala bu kadar bağlı ve amansızca senden olmamın.

“….”!

Ne yalan bir ifadesi senin özgürlük ve gençlik arayışının.

Halbuki senin mutlu günlerinin ya da adamdan öncesinin eski bir dostu olmak isterdim.

Belki sen, o zaman beni daha çok önemserdin, 

Dışarıdakileri önemsediğin gibi.

Şimdi büyük bir bıkkınlık ve nefretle karşımda oturan yağ yığınına bakıyorum.

Acı çekiyorum sensiz gecesinde İstanbul’un.

Ey annesi doğuşun kanlı duvarlarının

Ve nedeni yakan nefesin,

Afaroz et beni bu yangınlardan!

Kaldır örtüsünü kasıklarının!

Boğ beni memenin altında 

Ve büyümeden söndür acılarımı

Sonsuza dek!