Dağların ve tepelerin diğer tarafı hakkında tuhaf bir görü… Hiç yan yana durulmamış ve aynı fıkraya gülünmemiş gibi soğuk sezileri. Arada milyonlarca adım var ve birbirine uzanmaya iki tarafın da kaderi olmayacak. Ne tuhaf… Ayı, çatırdayan tellere tünemiş kargaların gözünden izlediğim bu soğuk sabahta ne gerçekçi bir vizyon. Bu vizyon kararlarımı, yollarımı belirleyecek ve ben diğer tarafın surlarından geçtikçe o yerlerin bir zamanlar yansımam olan o sahibini asla bilemeyeceğim. Farkında olmayacağım, gerçeğin, geleceğin ve hayatta olmanın bu kanlı ama değiştirilmesi zor anlaşması yüzünden ki o anlaşmayı daha ruhuma kavuşmadan imzaladım ben. Beni koruyan bir çember de vardı o zaman. Ama çemberin içi dışından daha güvensizdi.
Diğer tarafın dağları, tepeleri ve ovalarında kıkırdaşan o insanları ve deneyimlerini hayal edemiyorum artık. Önceleri hakkında birtakım varsayımlarda bulunurdum bu varoluşların. Şimdi öz dışı safsatalar kalıyor elimde ve hiç gerçekçi gelmiyor.
Aslında hepsi bu kutlu vizyon yüzünden oluyor. Münih’in keskin soğuğunun bana uzaklardan taşıdığı, ölen doğanın yeni bir başlangıcı haykırdığı bilgelik yüzünden oluyor. Kahramanın yolculuğa daha başında ölü ya da hiç olarak başlaması gerektiğinden… Kahraman ölüme ve yeniden doğuşa gömülü olduğundan… Hep yeniden keşfettiğinden…
Şimdi dağın diğer tarafından, hiçliğin bir yansıması olarak eski duygularımı izleyeceğim. O yerlerin de bir vizyonu olmalı aramıza duvarlar ören. Benim keskin yamaçlarımdan, göğsü delen soğuklarımdan sıcak ve kalabalıktır o yerler. Bu yüzden buraların sessizliği birkaç halkadır oraların boynuna. Konuşmadıkça daha çok derinleşir. Varlığı, hastalıkların ve o karanlık, üstüne pek de çok düşünülen dedikoduların sebebidir.
