Kalbimi havada tutuyorum. Atımının heyecanı yüzüme damlıyor. Kalabalığın arasından başka bir koku, başka bir yön yayılıyor. Hepimiz kızıl göğün coşkusunda uçuyoruz.
Kimi çıkarmış ciğerini emziriyor, kimi beyniyle bir çeşme başında sohbette. Ben daha fazla güneş görsün diye kaldırdım kalbi tutan kanlı elimi. Odaları kalbimin, sımsıcak şimdi.
Tanrı, kendini görerek isyan başlatan bizleri tedirginlikle izliyor olmalı. Kendini bilen için kurallar manasız, histe kazılı. Onaya ihtiyacı yok duygusuna dilini değdirmiş olanın.
“Ben şimdi, yeniden doğurduğum hislerimle kendime akıyor olacağım titreyerek.”
Bundan daha öte bir kendini gerçekleştirme olamaz. Denemenin cesaretinde olmam bile yeterli. Diğer her şey gibi… Bende olanın, ciğerde, beyinde ve göğe kavuşturduğum kalbimde olanın yolu bana yeterli. Evdeyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.