Zamanın Başlangıcı

 “Bana asla geri getiremeyeceğim bir hissin yokluğunu bıraktın. O tuhaf sanrısal haldi beni yaratmanın yüceliğine sürükleyen, beni delirten ve mutlu eden.”

 Titreyen bedenini üstünde mum ışığının dans ettiği duvara dayadı. Taş duvarlar garip bir şekilde sıcacıktı. Ve esmer teni mora çalıyordu. Gözyaşları vücuduna ılık bir his veren kuyu duvarlarında eriyordu. 

“Bak, şimdi yine buradayım. Keşke hiç… Hiç buraya düşmeseydim. Keşke seni hiç bilmeseydim. Yaratıcılığım bilinmeyen bir hikaye olarak kalsaydı ama… Ama adına üzgünüm. Öyle kalmadı. Yeni bir can buldu kendine. Bir hissi yitirmede ve yeni bir hisse başlamada buldu ilhamını.”

 Üzerinde saatlerdir durduğu dizleri kanıyordu. Yüzü, kuyunun çıkışında dalgalanan aya dönüktü. Büyük bir hüzün ve sevincin arasındaydı. Kuyunun ucunda ve sonunda olmak gibiydi bu. Güvende ya da yepyeni bir hikayede, nefes almada ya da çığlık çığlığa ağlamada…

“Artık senden nefret etmiyorum. Bu kuyuya yağan yağmurlardan alacağım bir intikam, göğe savurduğum tehditler yok artık. Ben sendeydim. Ve artık değilim. Beni sonsuza dek kaybettin. Beni görüyorsun ama dokunuşların ulaşmıyor kurumuş tenime. Seni her şeyden çok sevmiştim bir süreliğine. Lakin şimdi bu evrende ben varım. Bir tek ben…”

 Bükülen dudakları, seğiren çenesi çektiği acının derinliğinden haber veriyordu. Dünyada, kimsenin kalmadığı evrende tek başına, bir kuyunun dibindeydi çıplak bedeni. Kuyuda yankılanan sözler anlamını yitiriyor, yere düşen her harf kemiklere, kafataslarına dönüşüyordu. Kımıltısız yığına ayrı bir güzellik katıyordu üzerlerine kayan mum damlaları. Bu karanlık kuyuda yıkanıyordu ruhunun en yaralı zerreleri. Evleşiyordu. Elleri çatı gibi kocamandı gövdesinin üstünde. Dudakları ekmek, ağzı kapı ve göğsü onu saran yatağı…

“Beni sonsuza kadar kaybettin. Ama şimdi ben benim. Geçmişte ben olduğum ve gelecekte de ben olacağım gibi. Ben senin yokluğunda veya varlığında, karşımda dururken ya da bir ışık yılı uzaktayken, benim. Üstüme karaladıkların, görmediğin duygularım fark etmez. Ben, bendeyim. Ve sen, şimdi beni kendinden kopardın. Artık kendime daha yakınım. Beni kendinden koparttın.”