Öteki

 

 Lütfen söyle bana. O yerlerde doğmuş olmakla bir günaha başvurduk mu? İnsanlar sana uzun uzun baktıkça sinirleniyorum. Ama susmaktan alamıyorum kendimi. Benim güzel dostum, sakın eğme başını. Bu kavgalar beni ve nesilleri telef etse bile kimse gösteremez özgürlükten güzelini. 

 Tanrıça bela olsun o ırkçılara, o medeniyetten bahseden, üstten bakan beyaz mankafalara! Yoğrulduğu cehaletten başını kaldırmayıp eril medeniyetin taşşakları altında kalana… 

  O soğuk rüzgarlarda savrulmuş kuzgunlar senin sıcaklardan uçup gelen renkli fikirlerini anlayamaz. 

 “Medeniyetin altında ezildiği tek bir ırk vardır.”

  İşte çözümsüzlüğün açık ucu. 

  O bakışların elektriğini hissediyorum. Midem bulanıyor gizli gizli. Ümidin soluğudur o bulantı. Tıklım tıkış bir tren ve kinlenmiş mavi gözler… Bitmedi nefreti, dinmedi, dinmeyecek. 

 Siz kendine bunu layık gören koyunlar, kapatın kulaklarınızı daha fazla. Bir tekliğin, bir erkeğin motoruna bağlayıp kendinizi, sürükleyin gençliğini taze ruhların! Açlığın, sefaletin kederine varın! Sığının göklerden gelmeyen kararla o hırsız yuvalarınıza! Ve işte sizin gibi yığınlar saldırıyor belleklere, sokaklara. Sapık arzularıyla örtüyorlar kadınların yüzlerini. 

  “Yolunuzu kendiniz aydınlatın, ey düşmüş halklar! Eskiye olan o çirkin bağımlılıktan kurtulun.”

  Parmağını havaya kaldırarak dedi, “Tanrı sefaletle sınar!”. O zaman tanrı kimin yanında? 

   Bir gençliği umarsızca harcadılar.

  İstanbul… Sessiz şiir… O güzel bedenini bu hayvanlara asla sunmaman gerekirdi. Evimdin döndüğüm ve özlemdin eski günlerde. Hatıramda, her parçamda senin o sessiz çığlığının ve kendinden çıkarılmanın izi var. Şimdi bir ölünün uyandırılması seni eski günlerine döndürebilir mi? Beni sana döndürebilir mi? Bir tek rüzgarın yeterdi bana, o güzel şehir. 

  Hiç kimse düzeltemez hasarını bu iğrenç hiçliğin! Saramaz yarasını evi terk etmenin. Yine de üzüntü ve ötekiliğin saklayıp o kekremsi hissini, sonsuz bir keder içinde, İstanbul, seni unutacağım. Seni unutacağım.