Başardığım şeylerden konu açılıyor. Sanki çok önemliymiş gibi. Yolda naif, titreyerek yürüyen bir adam var. Benim dişlerim kamaşıyor. Takip etmek varken kahve kokusunda vakit kaybetmek niye?
Karanlık bir ifadesizlikle odaklanmış halim ilgi çekebilir. Ama ben kuşları çizmediğim zamanlar o adamın kıvrımlarını düşünüyorum. Çapkınca oyunlarda karşıma oturanlar çok da önemli değil. “İsterseniz hep beraber kalkıp onun yanına gidelim?” Hiçbir şey yapmadan bu durumdan zevk alması gereken benim.
Aydınlanmış şahit, bazı şeyleri topluma aykırı bir şekilde ifade ettiğimi söylüyor. Kadınlıktan güç alıyor olmam özel değil miydi? Bugün cumartesi. Özgürse bir zihin, fışkıran şelalelerin parçası olmak dışında ne düşünebilir. “Sessizliğiyle dengelerimle oynayan şeyler var.”, dedim. Gözün hemen altında, asice sırıtan bir ben ve serseri siyah saçlar… Tabiki de çevremde kıvrılan bedenlerin ardında tek bir şey göreceğim.
Yirmi beş, biraz daha ileri sayım, başka sayıların özü… Gerekliliklerini yapıyorum ve utanmadan belli ediyorum. Yazdığım şiirleri ezbere söyleteceğim bir dudak var. Şimdi söylentiler olup onun yanına gidelim. Umarım, yeterince öğrenmiştir. Onun için kaçak bakışlarını bir yerlere saklama zamanı. Çünkü bu sefer şiirleri soran benim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.