Belki daha erken bir saatte başlamış olsaydım yazmaya, şimdi uykuda olacaktım. Ama kendimi gecenin karanlık ve ürkütücü yansımalarına bıraktım. Öyle yansımalar ki, yüzüme büyük bir dehşetin izi, derinlikten uzak, bir hezeyanın son hali gibi bakıyorlar.
En sevdiğim karanlıkta, herkes uykudayken ben insanlığı takip edemiyorum. Uykuda ne oldu bilmiyorum. Bana uykumda ne oldu? Hastalıklı duyguların, hastalıklı gözlerin fısıltıları bir tekinsiz karartıya dönüşüp önümde durdu sadece.
Gündüzleri dinlemiyorum onları. Ancak geceleri şahlanıyor olmalı arzuları kirli zihinlerin. O halde uzak olmak istiyorum belirsiz varlıkların ilgisinden. Kendimle karanlıkta, yıldızlara ve şehrin ışıklarına bakarak uyuyakalmak, kendime sarılmak istiyorum.
Ben sadece kendimi istiyorum ve kendimle mutlu olduklarımı. Yasakları, zorlamaları, olmayışları, homurdanmaları ve sonu gelmeyecekleri değil, sadece kendimde olanları. Hayatıma büyük bir harmoni içinde girenleri, çok uzak bir ihtimal bile olsa çok olağanmış gibi yaşananları, doğalında duran durumları… Ben uğruna yıpranmadığım, bana ait duyguları, mutlulukları istiyorum. Çünkü bunu hak edecek kadar açıklıyorum, dinliyorum, seviyorum ve üretiyorum.
O yüzden şimdi uyuyacağım. Yazdıktan sonra uyuyacağım. Uykuda ne olursa olsun, kendimle güvende olduğum için uyuyacağım. Benle uyumak huzurlu ve güzel olduğundan…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.