Otobüsün bu köşesi soğuk… Biraz yalnızlık biraz da heyecan gibi kokuyor. Evden çok uzakta, karmaşık kokuların birleşimi gibi…
Arkamda bir adam ağır bir aksanla hayata sövüyor sarhoşça. Bir kadın, hemen kapının yanında ninni söylüyor uykulu çocuğa. Bense keyifsizliğin ağrıyan yerlerini yazarak dindirmeye çalışıyorum kuşkusuz.
Kıymetli dostumla yaptığın ilham verici bir akşam yürüyüşünden sonra herkesin evine dönmesinin hoşnutsuzluğu olabilir bu yaşadığım. Ya da gecenin karanlığında hunharca savrulan otobüsün hiçbir yere varmayacak gibi zamanda öylece yol almasıdır sebep.
Belki de insanlara açılan o kapıları, içeride bekleyenlerin olduğu o sımsıcak evleri kıskanıyorum. Neyseki geceleri yolda olmayı seviyorum. Yine de şehrin ışıklar söndüğünde doldurduğu en gizli açıklar dindirmiyor içimdeki o kesif rahatsızlığı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.