Bir

 

 Yıkık duvarın arkasından, tepeyi sarmış sise baktığında içindeki heyecana, korkuya ve ruhunu bedeninden koparan o ağır  çarpıntıya direnmeye çalışıyordu. Şanslıydı ki ayak izleri kalmıyordu arkasında. Kokusu silikleşmişti. Dudaklarının kıpırdanışı, keskin nefesi sessizleşmişti. 

 Ses çıkaramadığı gibi sesler de duymayınca yarısı dökülmüş duvarın ardından çıktı. Hemen karşısında vadiye inen ince bir yol vardı. Her yer yemyeşildi. Vadiye uzanan nehir yoğun yeşilin içinde kapkaranlık görünüyordu. 

 Birkaç kez arkasına baktı. Kimseyi göremeyince yavaşça yürümeye başladı. Karnı sıcak, göğsü tok, zihni bulanıktı. Düşünmeye gerek duymadığı, sadece güdülerini takip ettiği bu yerde sorumluluk adına bir iz, bir şüphe yoktu. Doğa olabildiğince sade bir biçimde kaçmasına izin vermişti.

 Takip edilmemenin verdiği kaygısızlıkla yürürken aniden önünden geçen bir bedenin rüzgarıyla irkildi. Duraksadı. O her neyse ses çıkararak korkutmaya çalıştı. Fakat sesi yoktu. Etrafına bakındı. Simsiyah bir tüy yığını gördü. Sonra da parlayan gözler… Bir kurt yavrusunu ağzına almış yuvasını terk ediyordu. Hayvanı ürkütmemek için kıpırdamadı. Kurt yavrusunu kaptığı gibi gözden uzaklaştı. 

 Bir süre kıpırtısız bekledikten sonra karanlık vadiye doğru yürümeye devam etti. Çıplak ayakları yemyeşil çimenlerin üzerinde ıslanmış, renk değiştirmişti. Fakat bu değişimi seçebilmek zorlaşmıştı. Çünkü gözleri her adımda daha az görüyor, bütün heybetiyle uzanan ağaçlar bulanıklaşıyordu. 

 Dakikalarca bu az görüşle yürümeye devam etse de bir süre sonra her yer kapkaranlık oluverdi. Göremediği ve duyamadığı için korkuya mahal verecek bir bilinmezlikle karşılaşamazdı. Bu yüzden içi rahattı. Ayaklarıyla toprağı yoklayarak yürümeye devam etti. Lakin yüzünü serinleten rüzgar hafiflemiş, ayakları uyuşmaya başlamış, hissizleşmişti. Sadece, bedenini saran çok derinden bir soğuğun boynuna kadar yükselişini hissediyordu. Ama bu his de yavaş yavaş kayboldu. Düşünmeyi, bilmeyi bıraktı. Battı…