Temas etmediğim her şey, üstünden yayılacak türlü kurgulara açıktır. Buna insanlar da dahil. Uzaktan saklar her şey, içinde çalkalanan karanlığı. Kuşkuyla dolu ve hayalidir sıfatlar.
Bazen işe giderken insanların yansımasına bakıyorum da trenin camından, varlıklarını dahi sorguluyorum. Akan tünelin içinde bir hayalet gibi duruyorlar. Böyle yerleştirebiliyorum her birini dehşetli hikayelere. Belki izleyenin anlayabileceği şekilde kemiklerim gerilerek camları kana buluyorum. Katliamlar, karşılaşma vakaları uyduruyorum.
Çok uykuluyum. Çok çalışıyorum. Ve kan kaybetmekteyim her ay sonu gibi. Kemiklerim zihnimi yaydığı yorgunlukla insanları ve yolları algılamada daha karanlık hale getiriyor. Ve yüzeyde yüzüme çarpan rüzgarlar, bir taşı yumruklar gibi sarsıyor titrek bedenimi. Böylece daha derinine iniyorum uyku ile uyanıklık arasında kalmanın.
İnsanları vagonlarda uçarken, tren raylarını ayin yapar gibi kıvrılırken görüyorum. Şu an büyük bir merakla ve sebebini anlamadığım bir hasetle bana bakan genç kadını bu ayinlerin merkezine koyuyorum. Bir İsis rahibesi gibi ışıldıyor mavi gözleri. Ve ben tüm kanamasıyla bu ayinleri tünelin tepesine yapışarak izleyen ufacık bir göz, bir delik oluyorum. Kanım kurguyu güçlendirerek damlıyor yere. Kadınlığımla korkuyu besliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.