Sabah

 Tepemde kocaman bir buz kütlesi, beynimi donduruyor. Devamlılığım konusunda sorunlarım var. En uç noktalarıma, takibine saygı duyduğum fikirlere kadar soğudum. Şimdi şu kucağımdaki kütleyi, o kara aleti trenin camına atacağım. Bu saçma ağırlıktan yoruldum. Çözmeye çalıştıkça zihnimdeki dengesizliği, yararlılığın en düşük seviyelerini görüyorum.

 Yazmak dışında rüyalarımı yorumlayabildiğim bir çıkışım yok. Kabusların içindeki ince ayrıntılar hakkında kendimle ,ve yine bir rüyada, son konuştuğumda vücudumu kitleyen bu korkuların nedenlerinde karara varmıştık. Lakin ben hepsini uyandığımda unuttum. 

 O rüyada daha fazla kalsaydım ve rüya içindeki her düşüncem zihnime kazınsaydı şimdi şu tuhaf soğuğa ve asık suratlı insan yığınına rağmen gülümsüyor olacaktım. O evrende gayet açık ve kendimdim, aynı uyanıklıkta olduğum gibi. Yine de oradada zevklerim konusunda bir sorgulama olmuyordu, diyemem. İnsanlar, kendi arabesk dünyaları içinde çok gerçeklermiş gibi benim tanrıların katında geçirdiğim zamandan şikayetçi oluyorlar. İkisi de oldukça dramatik ve uçlarda halbuki. Ayrıca tüm bu sorgu gereksiz. Kuvvetli bir zihin için benim bir ufak barda viski içip kendimle konuşmamda bile bir veri vardır. 

 Sanırım şimdi vücuduma dokunulsa daha korkunç bir soğukla karşılaşılacak. Sokakta zavallı bir köpeğin titreyerek yaladığı kusmuk kadar soğuk ve çıktığı yerden pişman… “Biliyorsun,şayet o kırılma yaşanmasaydı hayatımda, senle ben, gerçek hayatta birbirinden haz etmeyecek iki insan, asla karşı karşıya gelmemiş olacaktık. Ben belki kendime daha az uyanmış olurdum. Ama yemin ederim, aynı havayı solumazdık ki şimdi de bunu inatla reddediyorum.”

 Hayatımın en güvensiz, en tetikte gecesini çığlık çığlığa ışığı bulduğum bir rüyada, kupkuru ve kanamalı bir boğazla geride bırakmış oluyor, uyku içinde trenin yerlerine doğru eriyorum. Ve tüm o umut dolu yazılarımdan daha fazla aslında, hayata sarılıyorum. Gerçeğimden çok daha fazla tiksindiğim ve bu hezeyandan daha hızlı kurtulmak istediğim için.