Bugün beni karanlığa çekebilecek hiçbir şey yok. Güneş üstümde tatlı tatlı gülümserken ne yapabilirim ki? Bir de çok özel bir kadının şehrimi ziyaret edeceği bir zaman bu zaman. İyisiyle kötüsüyle söyleyecek sözlerim ve sakladığım kahkahalarım var yarın için. Yarından sonrası tüm dertlerden bir ufak uzaklaşma, küçük bir nefes olacak benim için. Bugünlerde düzenli olarak gördüğüm insanlarla aramda mesafeler istiyorum. Herkesin kendisine ayırdığı, bir ajandaya sığamayacak zamanları olmalı.
Biliyorsunuz, şehir aniden boşalmış, rengini kaybetmiş gibi gelmişti bir süre önce. Lakin bu şehri renklendiren şeyin ben olduğumu gördüğümde bir eksikliğin izi çabucak silinmiş oldu. İnsan, gitme kararını vermenin, bir yerlerde unutulmuş olmayı kabul etmek olduğunu bilmeli. İçi çok boşluklu, bir şeyleri yaparak, başararak varolan insanlar için bu, çok da büyük bir yara açmamalı. Unutulmak yani… Ne yazık ki, ben unutulmayı sevmiyorum, belki de yaşayarak varolduğumdan.
Dediğim gibi, bir süre uzaklaşacak, çok derinlerimi arayacağım. Yeni ihtimallerle heyecanlanacak, çocukluğumu sorgulayacak ve en acıtıldığım yerlerden bağlanıp tekrardan kopacağım.
Sanırım, bu çok özel kadının gelmesinden mutluluk duyuyorum. Çünkü beni bu kadar yargılayıp bu kadar da kabul etmek zorunda olan tek kişi o. Ona ilkönce kalbimdeki yarayı anlatacağım. Ve ona bütün yaramazlıklarımı, bütün o adamları göstereceğim. Beni sevdiğini söylecek her zaman söylediği gibi. Ben yine sevilmeye inanmayacağım. Ama sözlerinin şiirselliği ruhumu okşayacak. Yarın güzel olacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.