Eşiklerden büyük bir tedirginlikle geçiyorum. Bu şehri bir gidişe kadar mühürledim. Artık uğramayacağım istasyonlar ve kapılar var. Öyle ki, bir süre varlığım hayal bile edilemeyecek o yerlerde. Bu yüzden üstlerini büyük bir hızla örterek terkediyorum bağlantımın tükendiği kurumları.
Dünün huzursuzluğu bugünün tiksintisiyle harmanlandı. Bu öyle bir tiksinti ki, önceden uğruna şiirler yazdığım şeyler, üzerinden irinlerin aktığı, şekli ve dehşeti tanımlanamayan nesnelere dönüştüler. Her birinin yarattığı bulantı, kendini yüzümdeki kabalaşan ifadede, fütursuzca yamulan ve bükülen yüz hatlarımda belli ediyor. İnsan olmanın bir takım uçlarından olabildiğince uzaklaşıyorum. Böylece kendimi güvende olduğum bir alana atıyorum, mekanların sessiz köşelerine ya da alışılmış bir tenin yatağına günahlardan arınabilmek için. Yüzümü kapatıyorum utancımı ve sonu gelmez bulantıyı söndürmek için. Midemin duvarlarına akrepler tırmanıyor sanki. İğrenç kabuklarını hissediyor, yarattıkları işkence bitmediği için küfürler ediyorum. Kemirmek istiyorum betonunu beni ben yapan sütunların.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.